Ο Νόμος αυτός έχει εφαρμογή μόνο στις περιπτώσεις όπου ένα αποτέλεσμα έχει ληφθεί σε ένα τραπέζι, χωρίς να είναι διαθέσιμο αντίστοιχο αποτέλεσμα στο άλλο τραπέζι. Τυπικά παραδείγματα όπου κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί είναι όταν ο Διαιτητής ακυρώσει μια μερικώς παιγμένη διανομή λόγω εξωγενούς πληροφόρησης από άλλη πηγή (όπως στο Νόμο 16Δ), όταν το ένα τραπέζι ολοκληρώσει το παίξιμο μιας διανομής στην οποία ένα χέρι περιείχε 14 φύλλα κι ένα άλλο μόνο 12, όταν μια διανομή δεν παιχτεί στο ένα τραπέζι λόγω αργού παιξίματος ή κάποιου απρόοπτου γεγονότος. Όταν (σε αγώνα ομάδων) μια διανομή, για οποιοδήποτε λόγο, δε μπορεί να παιχτεί στο ένα τραπέζι ενώ έχει ήδη παιχτεί στο άλλο, μερικές φορές είναι απαραίτητο να επιδικαστεί μια κατ’ εκτίμηση επανορθωτική βαθμολογία (Νόμος 12Γ1), αντί για την πιο διαδικαστική τεχνητή επανορθωτική βαθμολογία (Νόμος 12Γ2). Για να προσδιορίσει την εφαρμοσιμότητα του Νόμου 86Β1, ο Διαιτητής πρέπει πρώτα να αποφασίσει αν το μοναδικό (μη-συγκρίσιμο) αποτέλεσμα που λήφθηκε εκπληρώνει το κριτήριο του να είναι «φανερά ευνοϊκό» για τον ένα άξονα.

Η προτιμητέα προσέγγιση είναι να υπολογιστεί ένα σταθμισμένο αποτέλεσμα βασισμένο στο εύρος των πιθανών αποτελεσμάτων για τη συγκεκριμένη διανομή (Νόμος 12Γ1(γ)) και στη συνέχεια αυτό να συγκριθεί με το υπάρχον αποτέλεσμα του τραπεζιού. Αν το εκτιμώμενο κέρδος (ή ζημία) από τη διανομή είναι μεγαλύτερο των 3 IMPs, τότε θεωρούμε το αποτέλεσμα «φανερά ευνοϊκό» και εφαρμόζουμε το Νόμο 86Β1. Αλλιώς, ο Διαιτητής πρέπει απλώς να εφαρμόσει το Νόμο 12Γ2 και να επιδικάσει μια τεχνητή επανορθωτική βαθμολογία (δηλ. +/-3 IMPs ανάλογα με το βαθμό υπαιτιότητας της κάθε πλευράς).

Κάποιες Εθνικές Ομοσπονδίες μπορεί να επιθυμούν την εφαρμογή του Νόμου 86Β1 μόνο όταν το αποτέλεσμα χαρακτηρίζεται ως «απροσδόκητο». Ακόμη κι έτσι, ο Διαιτητής πρέπει να εκτιμήσει την πιθανότητα εμφάνισης του ίδιου (μη-συγκρίσιμου) αποτελέσματος και στο δεύτερο τραπέζι. Αν κάποια Ρυθμιστική Αρχή προτιμά αυτόν τον εναλλακτικό ορισμό του «καθαρά ευνοϊκού» αποτελέσματος, τότε θα πρέπει να τον επισημοποιήσει μέσω κανονισμού.

Όπως γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις που αφορούν σε σταθμισμένη επανορθωτική βαθμολογία (Νόμος 12Γ1(γ)), αν μόνο ένας άξονας θεωρηθεί υπεύθυνος για την απουσία αποτελέσματος στο δεύτερο τραπέζι, τότε ο Διαιτητής θα πρέπει να προσαρμόσει τα ποσοστά που προκύπτουν μέσω της σφυγμομέτρησης ώστε να ευνοούν τον αναίτιο άξονα (όπως στην ενότητα για το «πλεονέκτημα της αμφιβολίας»).

Ο Νόμος αυτός εφαρμόζεται οποτεδήποτε λαμβάνονται περισσότερα από ένα μη-συγκρίσιμα αποτελέσματα μεταξύ των ίδιων αντιπάλων. Αυτό συμπεριλαμβάνει οποιαδήποτε αντικανονική ή κακομοιρασμένη διανομή (βλ. υποσημείωση 27 στους Νόμους), καθώς επίσης και οποιαδήποτε άλλη ανωμαλία επιβάλλει στο Διαιτητή να επιδικάσει περισσότερες από μία επανορθωτικές βαθμολογίες.

Η Επιτροπή Κανονισμών της WBF συστήνει σε κάθε Εθνική Ομοσπονδία να επωφεληθεί από τις ρυθμιστικές επιλογές που επιτρέπει αυτή η πρόβλεψη.

Οι Εθνικές Ομοσπονδίες δύνανται να εξασκούν τις εξουσίες Ρυθμιστικής Αρχής που τους παρέχονται από το Νόμο 86Β3 για όλες τις περιπτώσεις, εκτός από αυτές που εμπίπτουν στην αρμοδιότητα του Νόμου 86Β1. Αν δεν υπάρχει ρύθμιση βάσει του Νόμου 86Β3, ο Διαιτητής εφαρμόζει τις προκαθορισμένες διαδικασίες όπως αυτές καθορίζονται στο Νόμο 86Β2 (α-γ)

This law is only applicable in those situations where a score has been obtained at one table, with no corresponding score available from the other table. Typical examples where this might occur are when the Director cancels a partially played board due to extraneous information received from an outside source (as per Law 16D); where a table plays a board to completion with one hand containing 14 cards and another containing only 12 cards; or when a table never commences a board due to slow play or misadventure. When (in team-play) a board for whatever reason cannot be played at a table and it has already been played at the other table it will sometimes be necessary to award an assigned adjusted score (Law 12C1), rather than the more routine artificial adjusted score (Law 12C2). In order to determine the applicability of Law 86B1, the TD must first decide if the single (non-comparable) result obtained fulfils the criterion of being ‘clearly favourable’.

The preferred approach is to estimate a weighted result based upon the range of probable outcomes for the board in question [Law 12C1©] and then compare it with the existing result from the first table. If the expected gain (or loss) on the board is greater than 3 IMPs, then we consider the result ‘clearly favourable’ and apply Law 86B1. Otherwise, the TD should just apply Law 12C2 and award an artificial adjusted score (i.e., +/-3 IMPs depending upon each side’s degree of culpability).

Some NBOs may wish to apply Law 86B1 only when the result qualifies as ‘unexpected’. This still requires the TD to estimate the likelihood of the non-comparable result being replicated at the second table. If a Regulating Authority prefers this alternative definition of a ‘clearly favourable result’, then it needs to be formalised via regulation. As with most situations involving a weighted [Law 12C1©] adjustment, if only one side is considered to be responsible for the non-result at the second table, then the TD should adjust the percentages obtained via polling in order to slightly favour the non-offending side (as per the ‘benefit of doubt’ section).

This Law applies whenever more than one non-comparable result is obtained between the same contestants. This includes any fouled or mis-duplicated board (see Laws footnote 27), as well as any other irregularity that requires the Director to award more than one adjusted score.

The WBFLC recommends that each NBO avail itself of the regulatory options allowed by this provision.

NBOs may exercise the RA powers conferred by Law 86B3 for all situations, except those which fall within the remit of Law 86B1. If there is no Law 86B3 regulation in place, the Director applies the default procedures as specified in Laws 86B2(a-c).