Οι παίκτες δεν επιτρέπεται να αλλάζουν μια εκούσια δήλωση. Αν ένας παίκτης το έχει ήδη κάνει, τότε εφαρμόζεται ο Νόμος 25Β1. Ένας Διαιτητής δεν πρέπει να δίνει σε κάποιον παίκτη την ευκαιρία να αλλάξει μια εκούσια δήλωση.
Αυτό μας αφήνει να ασχοληθούμε με τις ακούσιες δηλώσεις, ένα σύνηθες φαινόμενο όταν παίζουμε με κουτιά αγορών, όπου ένα λάθος χαρτί έχει τραβηχτεί από το κουτί και τοποθετείται στο τραπέζι. Όσο ο συμπαίκτης δεν έχει κάνει κάποια δήλωση μετά από μια τέτοια ανωμαλία, η λανθασμένη κάρτα μπορεί να αποσυρθεί και να αντικατασταθεί από την εκούσια δήλωση. Αυτή η ενέργεια από μόνη της δε δημιουργεί αθέμιτη πληροφορία δεδομένου ότι η λάθος κάρτα δε μεταφέρει κάποια πληροφορία για την αγορά. Θεωρείται ότι δε θα συνέβαινε ποτέ. Ωστόσο, αν ο ΑΣΑ έχει ήδη κάνει κάποια δήλωση μετά την ακούσια δήλωση (μηχανικό σφάλμα), μπορεί να αποσύρει αυτή τη δήλωση χωρίς ποινή. Η πληροφορία που σχετίζεται με την αποσυρθείσα δήλωση είναι αθέμιτη για τους αντιπάλους και θεμιτή για το συμπαίκτη του.
Κανονικά, αν κανένας παίκτης δεν αγοράσει, η αγορά ολοκληρώνεται μετά από τέσσερα πάσο. Αν ωστόσο είτε το τρίτο ή το τέταρτο πάσο ήταν ακούσια, τότε αυτό μπορεί να διορθωθεί μέχρι και τα τέσσερα χέρια να ξαναμπούν στη θήκη (Νόμος 17Δ2).
Μερικές φορές δεν είναι εύκολο να καθορίσουμε αν μια δήλωση είναι ακούσια. Ο Διαιτητής πρέπει να αποφασίσει ότι είναι ακούσια μόνο αν είναι πεπεισμένος ότι ο παίκτης δεν είχε ποτέ, ούτε για μια στιγμή, την πρόθεση να κάνει αυτή τη δήλωση. Το λάθος πρέπει να είναι αποκλειστικά λάθος των χεριών και όχι του μυαλού. Ένα παράδειγμα δήλωσης που είναι σίγουρα μεγάλο λάθος αλλά ήταν παρ’ όλα αυτά εσκεμμένη, είναι το ακόλουθο:
Παράδειγμα 19:
Ο Βορράς ανοίγει 1♥, πάσο από την Ανατολή και ο Νότος αγοράζει 4♣ (splinter) δείχνοντας ενδιαφέρον για σλεμ στις κούπες. Η Δύση πασάρει και ο Βορράς σκέφτεται για λίγο, πριν φτάσει στο συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται να κάνει κάποιο βήμα προς το σλεμ. Όμως ξεχνάει ότι κανένας δεν έχει αγοράσει ακόμα τις 4♥ και πασάρει, ανακαλύπτοντας αμέσως το λάθος του και καλώντας το Διαιτητή.
Ο Βορράς θα πει τώρα στο Διαιτητή ότι δεν είχε ποτέ την πρόθεση να πασάρει, αλλά ο Διαιτητής δεν πρέπει να δεχτεί αυτό το επιχείρημα. Για μια στιγμή ο Βορράς νόμισε ότι το πάσο του έκλεινε την αγορά στις 4♥. Δεν είχε ποτέ σκοπό να παίξει 4♣, αλλά δεν είναι αυτός ο σχετικός συλλογισμός. Ένα θέμα στους Νόμους του 2017 είναι η βελτίωση στη διατύπωση. Ο Νόμος 25Α2 και το «ξαδερφάκι» του για την περίοδο της εκτέλεσης 45Γ4(β), τώρα χρησιμοποιούν φράσεις όπως «έλλειψη συγκέντρωσης» για να βοηθήσουν τους Διαιτητές να εξηγήσουν γιατί επέτρεψαν ή δεν επέτρεψαν την αλλαγή δήλωσης ενός παίκτη.
Σε προηγούμενες εκδόσεις των Νόμων ένας άλλος όρος ήταν ότι δε μπορούσε να υπάρχει παύση για σκέψη. Ο όρος αυτός αποσύρθηκε διότι ήταν δύσκολο να ερμηνευθεί. Το ερώτημα αν μια δήλωση ήταν ακούσια δε σχετίζεται με την διάρκεια της παύσης. Είναι πιθανό ότι ένας παίκτης θα μπορούσε να βγάλει μια αγορά από το κουτί αγορών χωρίς καν να έχει σκεφτεί τι δήλωση θα κάνει. Αν μια τέτοια δήλωση θα αποτελούσε έκπληξη για τον ίδιο τον παίκτη, τότε στους νέους Νόμους του 2017 του επιτρέπεται να αλλάξει τη δήλωση του.
Επιστρέφοντας στο θέμα ακούσιας – εκούσιας δήλωσης· ο Διαιτητής, μη μπορώντας κανονικά να διαβάσει τη σκέψη, δε μπορεί πάντα να είναι σε θέση να κάνει αυτή τη διάκριση. Είναι όμως ακόμα μέρος της δουλειάς του να κρίνει και να ερμηνεύσει τα γεγονότα και τις περιστάσεις και να αποφασίσει τι συνέβη. Αν οι συμπαίκτες έχουν συγκεκριμένες δηλώσεις ώστε να περιγράφουν συμβατικά τα κρατήματα τους και χρησιμοποιούν συχνά ερωτηματικές αγορές ή ρελέ, τότε λάθη στην αγορά συμβαίνουν συχνά και ένας παίκτης δε μπορεί να τη γλιτώνει ισχυριζόμενος ότι έκανε μια ακούσια δήλωση. Αλλά αν ο Διαιτητής δε μπορεί πραγματικά να βρει κάποιο λόγο για να εξηγήσει γιατί ένας παίκτης θα μπορούσε να αποφασίσει να κάνει την αμφισβητούμενη δήλωση, δεν είναι παράλογο να αποφασίσει ότι ήταν ακούσια. Αυτά συμβαίνουν.
Αυτό φέρνει και την ερώτηση για το ποια ακριβώς πρέπει να είναι η διαδικασία όταν αποφασίζουμε αν θα επιτρέψουμε μια αλλαγή δήλωσης σύμφωνα με τον 25Α. Συγκρίνετε τις συζητήσεις για το πώς να αποφύγουμε τη μεταφορά πληροφορίας στο τραπέζι σε αποφάσεις για αθέμιτη ή λανθασμένη πληροφόρηση· προσπαθούμε να μην αποκαλύψουμε το χέρι ενός παίκτη με τα σχόλια μας. Είναι διαφορετικά με τον Νόμο 25· αν η δήλωση ήταν ακούσια, τότε δεν περιείχε ποτέ κάποια σημαντική πληροφορία. Αν ήταν εκούσια, ο Διαιτητής δε θα επιτρέψει την αλλαγή της. Έτσι, εφαρμόζοντας τον Νόμο 25, ο Διαιτητής θα βγάλει την ετυμηγορία του αμέσως, εφαρμόζοντας τη διάταξη για ακούσια ή εκούσια δήλωση.
Η προηγούμενη υποσημείωση ότι μια ακούσια δήλωση μπορεί να αλλαχτεί άσχετα με τον τρόπο που ο παίκτης την αντιλήφθηκε έχει τώρα συμπεριληφθεί στο κυρίως σώμα των Νόμων (όπως στον Νόμο 25Α3).
Players are not allowed to change an intended call. If a player has already done so, then Law 25B1 applies. A TD should not give a player the opportunity to change an intended call.
This leaves us to deal with unintended calls, a regular phenomenon when playing with bidding boxes, where a wrong card is pulled out of the box and put on the table. As long as partner has not made a call after such an irregularity the mistaken bidding card can be put back and replaced by the intended call. Such action in itself does not create unauthorized information since the wrong card doesn’t carry bidding information. It is deemed never to have happened. However, if LHO has already called over the unintended call (mechanical error) he may retract that call without penalty. The information related to the withdrawn call is unauthorized for his opponents and authorized for his partner.
Normally if no player bids the auction ends after four passes. If however either the third or fourth pass was unintended, then it can be corrected until all four hands are put back into the board (Law 17D2).
It is sometimes not easy to determine whether a call is unintended. The TD should only decide it was unintended if he is convinced that the player never, not even for a split second, wanted to make that call. The mistake has to be entirely one of fingers, not brain! An example of a call that certainly is a big mistake but nevertheless was intended is the following:
Example 19:
North opens 1♥, Pass by East and South bids 4♣, a splinter showing slam interest in hearts. West passes and North thinks for a while, before coming to the conclusion that he is not going to make a move towards slam. But he forgets that no one has bid 4♥ yet and passes, immediately discovering his mistake and calling the TD.
North will tell the TD that he never intended to pass, but the TD should not accept this statement. For a split second North thought that his pass was closing the auction in 4♥. He never intended to play in 4♣, but that is not the relevant consideration. A theme in the 2017 Laws is improvement in wording. Law 25A2, and its play-period cousin Law 45C4(b), now use phrases such as “loss of concentration” to help Directors explain why they have or have not allowed a player to change a call.
In previous editions of the laws another condition was that there could not be a pause for thought. That condition was removed because it was difficult to interpret. The question whether the call was unintended is not related to the duration of a pause. It is possible that a player might pull a bidding card out of the bidding box without even having decided what call to make. If such a call would be a surprise to the player himself, then in the 2017 laws he is now allowed to change that call.
Returning to the subject of unintended vs. intended; the TD, not normally being a mind reader, is not always able to make that distinction. Still it is part of his job to judge and interpret the facts and circumstances and to decide what has happened. If a partnership has specific calls to artificially describe their holdings and use frequent asking bids or relays, mistakes in the bidding are easily made and a player should not escape by claiming that he made an unintended call. But if the TD really cannot find any reason to explain why a player could have decided to make the disputed call it is not unreasonable to decide that it was unintended. Such things happen.
That brings up the question about what exactly the procedure should be when deciding whether to allow a Law 25A change. Compare the discussions of how to avoid giving information to the table in rulings with UI and MI; we try not to give away a player’s hand with our comments. It is different with Law 25; if the call was unintended it never carried any meaningful information. If it was intended, the TD won’t allow a change. So applying Law 25 the TD will make his judgement immediately, applying the provision for intended or unintended.
The previous footnote that an unintended call may be changed irrespective of the way the player became aware of it has now been incorporated into the body of the laws (as Law 25A3).